“دلربا ماه کربلا عباس”
حجب و حیای ماه در مقابل تو کم می آورد دریا با همه امواجش به پای تو تعظیم می کند و روز با همه روشنایی اش در نگاه تو غرق می شود و خورشید افول می کند.
یا عباس!
هنگام نوشتن از تو قلمم قطره قطره آب می شود و بر سطر سطر دفترم چو باران می بارد، و دفترم رودی میشود خروشان برای رسیدن به مشک تو. از تو گفتن جوانمردی میخواهد شجاعت می خواهد دلی بزرگ میخواهد که اینها همه جزئی کوچک از خصلت های توست. دلم چون مشک آبت شرحه شرحه است از درد و غم و فراق دوری از حریمت که اگر بحث لیاقت است ما سالهاست بی لیاقتیم از نفس کشیدن در هوای حریمت. دیگر عمویی به وفاداری تو نیست که با لبان چاک چاک لب به آب نزند چرا که طفلان تشنه اند.
ای عمو جان! عباس جان!
برخیز علمت را بردار سردار و ندای وفاداری سر بده برخیز که این خیمه علمدار ندارد ای ساقی عترت و ای مظهر غیرت تو امید طفلانی، طفلان حسین بن علی چشم انتظارند که عموی دلاور شان قطره‌ای آب بیاورد. سوی زینب بنگر که گریان غمت است و کودکان ماتم گرفته اند و حجله غم برایت به پا کردند حسین را بنگر و دیواری استوار است که اکنون گویی ستون هایش در حال ریزش هستند تو سپه سالار حسینی برخیز و ببین اشک امام شهدا را.
خون سرخ تو دشت خشک کربلا را آبیاری کرد و مثل رودی به کل جهان درس آزادگی و غیرت و مردانگی آموخت
یا ابوالفضل
در کوچه کوچه های شهر و در شلوغی ها دوست دارم گم شوم تا تو پیدا کنی مرا در این هیاهوی سینه زنی ها و صدای گریه ها به دنبال ردی و نشانی از تو هستم تام را برای همیشه عبد خود کنی یا عباس دست خالی ما به دامان تو….
