همین چند وقت پیش بود که خبر مصرف نزدیک به دو میلیون دالر آمریکایی برای ساخت دیوار سفارت افغانستان در آمریکا، تیتر اول رسانه های داخلی و صفحات اجتماعی افغانها بود. با کمال تعجب، هزینه گزاف ساخت دیوار احاطوی برای ساختمان نسبتا کوچک سفارت افغانستان در شهر واشنگتن و لیست بلند هزینه میلیون دالری آن از سوی سفیر محترم افغانستان در آمریکا کاملا عادی و قابل توجیه بود. جدا از چیستی و چرایی این هزینه سنگین برای سفارتی که شاید روزانه مراجعین بسیار کمی دارد، این موضوع خبر از واقعیت تلخ دیگری هم می دهد و آن بی عدالتی و ظلم سیستماتیک در حق مهاجرین افغانستانی مقیم کشورهایی است که میزبان بیشترین تعداد مهاجرین افغانستانی هستند. یکی از این سفارتخانه های بسیار شلوغ و مزدحم، سفارت جمهوری اسلامی افغانستان در تهران پایتخت جمهوری اسلامی ایران است. مراجعین این سفارت خانه، دهها برابر کسانی اند که به سفارت افغانستان در آمریکا نیاز پیدا کرده و به آنجا مراجعه می کنند.
بدون شک نمایندگی سیاسی افغانستان در ایران شلوغ ترین سفارت کشورهای خارجی در کل ایران و حتی یکی از پر مشتری ترین ادارات در کل شهر تهران است. روزی نیست که صدها و بلکه هزاران تن از مهاجرین افغانستانی مقیم ایران به این سفارت خانه برای حل امور کنسولی و اخذ تذکره و تمدید پاسپورت مراجعه نکنند. ولی قسمت تلخ ماجرا اینجا است که با وجود تعداد بیشمار هموطنان مراجعه کننده به این مکان، ساختمان سفارت افغانستان بسیار کوچک است به طوری که حتی حولی این سفارتخانه ظرفیت گنجایش مراجعه کننده ها را نداشته و مردم مجبور اند که بیرون از ساختمان سفارت و در خیابانهای شهر تهران سرگردان باشند. وقتی ساختمان سفارت جایی برای ایستادن مراجعین نداشته باشد، می توان به سادگی حدس زد که خود ساختمان به هیچ عنوان هم از نظر تعداد کارمند و هم از نظر ظرفیت کاری پاسخگوی مراجعین پرشمار هم وطن ما نیست.
در کنار این مشکلات، بوروکراسی حاکم بر ادارات افغانستان و نا آشنایی عموم مردم با پیشبرد کارهای اداری شان مزید بر علت شده و بر بی نظمی حاکم بر سفارت افغانستان می افزاید. متاسفانه هموطنان ما به مساله صف گرفتن و رعایت نوبت در کارهای اداری شان، توجهی نمی کنند و خود سفارت هم کارمندی برای تنظیم امور مراجعین ندارد. به همین خاطر دیدن هجوم مردم به دروازه کوچک سفارت و بی نظمی موجود در مقابل در ورودی آن، ضمن بن آوردن جاده، باعث جلب توجه هر کسی می شود. این مساله وجهه بسیار بدی از مهاجرین افغانستانی و فقر فرهنگی مردم ما پیش چشم کسانی که از نزدیک سفارت عبور می کنند، به نمایش می گذارد.
قریب به اتفاق هموطنان مراجعه کننده به سفارت کشور مان در تهران، از وضعیت به شدت گلهمند و ناراضی هستند. کارهای اداری معمولی در ظرف یک روز قابل حل نیستند و باید چند روز پیاپی، هر مراجعه کننده ای این وضعیت اسفناک را سپری کند تا بلکه در مملکت غریب کارش راه بیفتد و بعد از هزینه مسافرت و ماندن در تهران به شهر و دیار محل سکونت خود برگردند.
این روزها بیر و بارها در سفارت افغانستان یکی از دغدغه ها و مشکلات مردم است؛ صفیر به این بهانه به خیابان پاکستان نزدیکی سفارت رفت تا از نزدیک به گپ و گفت با مراجعه کنندگان بپردازد.
